Een ongelofelijke verlossing
Jeroen Bonhof zag zijn droom werkelijkheid worden: meedoen aan de Arctic Triple Ultra-Trail (80 km). Hoe verging het hem?
Bekijk de video onderaan dit artikel. Foto’s uit de privé collectie.
Jeroen: ‘op de Lofoten heeft mijn wereld veertien uur op zijn kop gestaan.
Ik heb geleerd dat mijn lichaam echt heel ver kan gaan zonder dat het instort. Maar ik weet niet of ik ooit nog iets aankan dat mentaal zo zwaar is. Op de hoge bergen beleefde ik de meest diepe dalen ooit. Ik heb mezelf binnenstebuiten moeten keren om door het blijven gaan en niet op te geven. Ik kan nog steeds niet bevatten wat ik allemaal heb moeten overwinnen om de finish te halen.’
‘Het begon na achttien kilometer met – voor mij – angstaanjagend geklauter over keien en rotsen boven de zee. Achteraf bleek dat niet het ergste stuk te zijn. Gelukkig liep ik na die klimpartij een lange tijd samen een ervaren Zwitserse loper. Hij gaf me geruststellende tips. Tussen kilometer 22 en 34 ging de route over een enigszins vlakke weg. Ik had daar een lekker tempo te pakken en voelde me heel goed. Ik was klaar voor de beklimming die bij kilometer 34 begon. Daar heb ik wat gegeten, gedrinken en droge kleren aangetrokken. De klim omhoog was door het slechte weer spookachtig, maar daardoor machtig mooi. De ondergrond van mos en hei maakte het klimmen gemakkelijker dan verwacht, maar niet minder steil. De afdaling was technisch en soms moeilijk. Gelukkig liep die ervaren Zwitser bij me in de buurt. Zolang ik hem nadeed kostte het afdalen me geen moeite. Toen ik uit de wolken liep, zag ik beneden in de verte een dorpje liggen. Dat was een gelukzalig moment.’
‘Vanaf kilometer 54 begon de lol langzaam te verdwijnen. Het werd steeds zwaarder en ik was inmiddels ontzettend misselijk van het continu om mijn wandelstokken heendraaien tijdens een lange slingerende afdaling. Zo ziek als een hond naderde ik kilometer 68, waar de weg begon te stijgen. Vlak daarvoor had ik mijn gezin en Rob Veer langs de kant van de weg gezien. Hun spandoek en de bedrukte shirts die mijn kinderen droegen gaven me een flinke boost. Vol goede moed begon ik aan de klim.’
‘Maar toen… ik kwam nauwelijks vooruit, zo zwaar had ik het tijdens de klim. Door de mistflarden heen zag ik ver boven mij een schim. De loper ging overduidelijk omhoog, terwijl ik dacht dat het pad weer naar beneden zou gaan. Net zo steil als de berg omhoogging, kelderde mijn moraal naar beneden. de vraag waar ik in godsnaam mee bezig was, drong zich steeds luider aan me op. Ik heb er twee uur en tien minuten over gedaan om van kilometer 70 naar de medische controlepost op kilometer 74 te geraken. Ik heb mentaal nog nooit zo stuk gezeten.’
‘Bij de controlepost kreeg ik te horen dat ik eerst wat moest eten en drinken voordat ik verder mocht lopen. Ondanks mijn misselijkheid at ik wat chocolade en dronk ik een beetje water. Ik wilde dolgraag verder om bij de finish mijn gezin weer te zien. Na 10 minuten afdalen voelde ik me beter worden. Ik heb nog steeds geen idee hoe het kwam, maar ik kreeg zelfs weer energie en kom zowaar tempo maken. Wederom liep ik uit de wolken en zag ik beneden de finish liggen. Hoe verder ik afdaalde, hoe meer mijn moraal steeg. Het zien van mijn gezin bij de finish voelde als een ongelofelijke verlossing.’
‘Het overweldigende landschap heeft mijn stoutste verwachting meer dan overtroffen, of dit een droom was die uitkwam? Was het de moeite waard om al die ontberingen te doorstaan? Ik neig voorzichting naar een “ja”, ook al is mijn gevoel enigszins dubbel. Ik heb tot op het bot ervaren hoe het is om het mentaal extreem zwaar te hebben. Het uitlopen van dit soort trails vraagt om jarenlange ervaring, zowel fysiek als mentaal. Door de onervarenheid voelde ik mij op het breekpunt alleen en onzeker. Dat kan ik niemand aanbevelen. De finish kende niet de euforie van een marathon, met rijen dik publiek langs de kant en een opzwepende sfeer. Ik heb me na een wedstrijd nooit eerder zo open en bloot gevoeld. Dit was puur en rauw, alsof ik tot de diepste lagen van mijn ziel ben afgepeld. De tijd zal leren of dit het allemaal waard is geweest.’
